به گزارش پارسینه، در سال 2007، تیمی به رهبری دکتر مری شوایتزر از دانشگاه ایالتی کارولینای شمالی، با استفاده از فناوری‌هایی که معمولاً در تحقیقات سرطان کاربرد دارند، موفق شدند هفت توالی پروتئینی از استخوان ران یک تی‌رکس در مونتانا جدا کنند. سه مورد از این توالی‌ها به طور قابل توجهی با پروتئین‌های مرغ تطابق داشتند، و بقیه با دوزیستانی مثل قورباغه و سمندر.
این یافته‌ها نخستین شواهد مولکولی مستقیم برای تأیید این نظریه‌اند که پرندگان امروزی از دایناسورهای گوشت‌خوار تروپود تکامل یافته‌اند. نظریه‌ای که پیش‌تر بر پایه‌ی شواهد استخوان‌شناسی، فرم جمجمه و ساختار پاها مطرح شده بود، حالا با داده‌های مولکولی پشتیبانی می‌شود.
اما اهمیت این کشف فقط به موضوع تکامل محدود نمی‌شود. مدت‌ها تصور می‌شد که پروتئین‌ها نمی‌توانند ده‌ها میلیون سال در فسیل باقی بمانند. این مطالعه این باور را به چالش کشید و در را به روی شاخه‌ای تازه از علم گشود: پالئوبیولوژی مولکولی.
آیا این یعنی می‌توانیم دایناسورها را شبیه فیلم‌های "ژوراسیک پارک" بازسازی کنیم؟ نه. زیرا پروتئین به تنهایی کافی نیست؛ برای کلون‌سازی به DNA نیاز است و DNA خیلی زودتر از پروتئین تجزیه می‌شود. اما این پژوهش نشان می‌دهد که می‌توان از مولکول‌های قدیمی برای بازسازی دقیق‌تر درخت‌های فرگشتی و درک بهتر از تاریخ زندگی استفاده کرد.
در آینده، با پیشرفت فناوری، شاید بتوانیم مولکول‌های بیشتری از فسیل‌ها استخراج کنیم و گوشه‌های تاریک‌تری از گذشته‌ی زمین را روشن کنیم.
منابع:
Schweitzer, M. H., et al. (2007). Science, April 2007.
https://www.science.org/doi/10.1126/science.1138709
.gif)
.gif)
0 دیدگاه